Απο την Τ.Λ. Ασθενή
Ήταν Οκτώβριος του 2022, όταν τα αποτελέσματα της μαγνητικής θώρακος έδειξαν όγκο 10 εκ. στον άνω λοβό του δεξιού μου πνεύμονα. Ουσιαστικά, βέβαια, η ανησυχία μου είχε ξεκινήσει αρκετό διάστημα πριν, όταν παρατήρησα ένα λίπωμα στα αριστερά μου πλευρά, για το οποίο με είχε καθησυχάσει τότε ο γιατρός μου. Αυτό το λίπωμα που φάνηκε να μεγαλώνει και που αποδείχτηκε στη συνέχεια άσχετο εύρημα, ως προς τον καρκίνο του πνεύμονα, ήταν το κίνητρο να επιμείνω στην εξέταση της περιοχής του θώρακα. Η διάγνωση με αδενοπλακώδες καρκίνωμα του πνεύμονα, στάδιο ΙΙΙΒ, ήταν ένα τεράστιο σοκ για μένα και την οικογένειά μου. Και μπορώ να πω, μια τραγική ειρωνεία! Ήταν τραγική ειρωνεία, διότι αφενός δεν είχα καπνίσει ποτέ μου και αφετέρου ήμουν φανατική αντικαπνίστρια όλα μου τα χρόνια, από μαθήτρια κιόλας! Ήμουν, λοιπόν, εφησυχασμένη, ότι αυτή η μορφή καρκίνου δεν θα έπρεπε να με αφορά. Δεν γνώριζα, δεν είχα καμία ενημέρωση ούτε για τα συμπτώματα ( εκτός του βήχα και της αιμόπτυσης) ούτε για τους παράγοντες κινδύνου που σχετίζονται με τη νόσο. Πίστευα κι εγώ, όπως κι ο περισσότερος κόσμος, πως ο καρκίνος του πνεύμονα είναι η νόσος των καπνιστών. Μετά τη διάγνωση, άρχισα να φέρνω στο μυαλό μου τον επίμονο πόνο στο δεξί ώμο και την ασυνήθιστη κόπωση που ένιωθα τελευταία. Ο πόνος περνούσε με φυσιοθεραπεία που μου συνέστησε ο ορθοπεδικός και την κούραση την απέδιδα στο φορτωμένο καθημερινό μου πρόγραμμα.
Βρέθηκα, λοιπόν, ξαφνικά, στα 46 μου χρόνια, αντιμέτωπη με μια μεγάλη περιπέτεια υγείας κι ένα τεράστιο ψυχολογικό φορτίο. Τα δημοσιεύματα που διάβαζα για την πρόγνωση της νόσου ήταν αποθαρρυντικά και απογοητευτικά. Ξεκίνησε τότε ένας ιατρικός Γολγοθάς με επισκέψεις σε πνευμονολόγο, ογκολόγο, θωρακοχειρουργό, με σειρά εξετάσεων (αξονική, PET scan, βρογχοσκόπηση EBUS, έλεγχος βιοδεικτών), με τριπλές αντιβιώσεις για να αντιμετωπιστεί ένας ξαφνικός πυρετός που δεν υποχωρούσε. Ο μοριακός έλεγχος έδειξε θετικό EGFR, το οποίο παρέπεμπε σε στοχευμένη θεραπεία. Θα ήθελα εδώ να σταθώ σε κάτι που με προβλημάτισε πολύ. Στη διχογνωμία που υπήρξε μεταξύ των ειδικοτήτων για τη θεραπεία που θα έπρεπε να ακολουθήσω. Ως ασθενής, ομολογώ ότι μπερδεύτηκα και αγχώθηκα ακόμη περισσότερο. Δεν ήξερα ποιον να εμπιστευτώ, βρέθηκα σε ένα δίλημμα που ουσιαστικά δεν ήταν δικό μου! Εν τέλει, ξεκίνησα στοχευμένη θεραπεία, η οποία αρχικά είχε εξαιρετικά αποτελέσματα. Μέσα στο καλοκαίρι του 2023, ο όγκος είχε μειωθεί αισθητά και η περιοχή φαινόταν καθαρή. Εκεί τέθηκε το θέμα της χειρουργικής αντιμετώπισης, το οποίο όμως αναβλήθηκε λόγω και πάλι των διαφορετικών απόψεων των γιατρών που είχα επισκεφθεί. Τελικά, το χειρουργείο έγινε τον Φεβρουάριο του 2024, μετά από υποτροπή και όπου αφαιρέθηκε ολόκληρος ο δεξιός μου πνεύμονας. Οι πρώτες ώρες και μέρες μέσα στην εντατική ήταν πολύ δύσκολες, στη συνέχεια όμως άρχισα γρήγορα να αναρρώνω και να βλέπω φως στο τούνελ. Τώρα, έχω ξεκινήσει κύκλο χημειοθεραπειών, καθώς η βιοψία έδειξε θετικούς λεμφαδένες, και ελπίζω στα καλύτερα.
Αυτό που με στενοχωρεί αφάνταστα σε όλη αυτήν την πορεία μέσα από τη νόσο, είναι η έλλειψη ενημέρωσης για τον καρκίνο του πνεύμονα στη χώρα μας. Ο περισσότερος κόσμος έχει άγνοια τόσο για τα συμπτώματα όσο για τους παράγοντες κινδύνου, πέρα από το κάπνισμα. Πόσοι γνωρίζουν πως η ατμοσφαιρική ρύπανση ευθύνεται για την εμφάνιση καρκίνου του πνεύμονα; Αλλά αυτό που ακόμη διαπίστωσα, είναι ότι δεν υπάρχει επαρκής ενημέρωση σε κάποιες ειδικότητες, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια πιο έγκαιρη διάγνωση. Πόσο διαφορετικά θα ήταν άραγε τα πράγματα για μένα, αν ο πόνος μου στον ώμο είχε αξιολογηθεί διαφορετικά; Αν είχα κάνει τότε αξονική;
Το πρώτο διάστημα, γύρω στο Πάσχα του 2023, απευθύνθηκα σε ειδικό για ψυχολογική στήριξη, δεν ένιωσα όμως ότι με βοηθούσε. Είχα τρομερό στρες, φόβο, ανασφάλεια για το μέλλον. Άρχισα να κάνω γιόγκα και η γιόγκα μίλησε στην ψυχή μου.
Μετά το χειρουργείο, κλείστηκα πάλι στον εαυτό μου, δεν ήθελα να μιλήσω με κανέναν. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως έπρεπε να πάρω βοήθεια και απευθύνθηκα στην FairLife L.C.C. Έχω ξεκινήσει τις ομαδικές συνεδρίες και τους ευχαριστώ πολύ για την τεράστια προσπάθεια που κάνουν, τόσο σε επίπεδο ενημέρωσης όσο και σε επίπεδο ψυχολογικής στήριξης των ανθρώπων που βιώνουν τον καρκίνο του πνεύμονα. Είναι κοντά μου και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Στη διαδρομή έχω συναντήσει αρκετούς επιστήμονες και έχω ξεχωρίσει εκείνους που ήταν, πάνω απ’ όλα, ανθρώπινοι. Εκείνους που με “άκουσαν” και μου μίλησαν ξεκάθαρα. Μορφωμένοι αλλά και με ευγένεια στην ψυχή!
Αυτό είναι που χρειαζόμαστε, όλοι μας, όταν μια δύσκολη διάγνωση ανατρέπει τη ζωή μας. Χρειαζόμαστε γιατρούς, αλλά χρειαζόμαστε και ανθρώπους.
11/6/2024
