Από την Βασιλική Μυτιλιναίου, Φροντιστής
Ο Ανδρέας είναι ο σύζυγός μου. Γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1963. Καρκίνος στο ζώδιο (όχι ότι λέει κάτι αυτό…δεν πιστεύω στα ζώδια)…
ΑΛΛΑ : το Νοέμβριο του 1985 έχασε τον πατέρα του από καρκίνο στον πνεύμονα με μετάσταση στα οστά.
Τον Αύγουστο του 1997 έχασε τον αδελφό του από καρκίνο στον πνεύμονα με μετάσταση στα οστά.
Είμαστε 8 Μαρτίου 2023 με τη διάγνωση καρκίνου στον πνεύμονα στα χέρια. Ο Ανδρέας δεν γνωρίζει ούτε τη μυρωδιά από τον καπνό του τσιγάρου. Ας πάμε όμως πολύ λίγο πίσω…
Οκτώβριος 2022 ένας βήχας τον στέλνει στο γιατρό…αλλάζει ένα φάρμακο που παίρνει για την πίεση, ηρεμεί για λίγο αλλά ο βήχας εμφανίζεται και πάλι. Η σύσταση του γιατρού είναι έλα να σε ξαναδώ αν δεν σου περάσει… “έλα μωρέ θα περάσει” απαντά ο Ανδρέας και το αποφεύγει… Ο βήχας πάει κι έρχεται…
Φεβρουάριος 2023 εμφανίζεται η κολπική μαρμαρυγή παρέα με το βήχα!
Μάρτιος 2023 ένα απόγευμα στις αρχές του μήνα στην επιστροφή από το γραφείο, ο βήχας δεν του επιτρέπει να οδηγήσει…παίρνει το γιατρό τηλέφωνο και το ραντεβού είναι το ίδιο βράδυ. Πάμε μαζί…ο Ανδρέας πλέον ανησυχεί. Το ίδιο και ο γιατρός. “Δεν θα σε περιμένω πάλι 4 μήνες να έρθεις” είναι τα λόγια του… Αξονική και εξετάσεις αίματος. Πρώτα βγαίνουν οι εξετάσεις αίματος…καρκινικός δείκτης κόκκινος! Την επόμενη και η αξονική…. Νοσοκομείο για βρογχοσκόπηση που λόγω των αντιπηκτικών είναι δύσκολη. Με μεγάλη προσοχή, καταφέρνει ο γιατρός να πάρει δείγμα. Κι άλλη αξονική σε όλο το σώμα! Την επόμενη το πρωί -8 Μαρτίου- στις 8 το πρωί με μεγάλη ηρεμία και πολύ καθησυχαστικά μας ανακοινώνει ο γιατρός μας τη διάγνωση. “Ανδρέα, δεν έχει καμία σχέση η ιατρική του 1985 και του 1997 με τα όπλα που έχουμε σήμερα. Προχωράμε με αισιοδοξία. Προσπαθούμε να κάνουμε τον καρκίνο μια χρόνια νόσο.” Δεν ρωτήσαμε τίποτε άλλο. Φύγαμε από το νοσοκομείο και μέσα στο αυτοκίνητο ο Ανδρέας ξεκίνησε τα τηλεφωνήματα για τη μεγάλη ανακοίνωση. Πρώτα τα παιδιά μας, μετά τα παιδιά του αδελφού του, μετά τα αδέλφια μου στη συνέχεια οι καλύτεροι φίλοι. Σε κάθε τηλεφώνημα έδειχνε και πιο δυνατός! Καρκίνος στον πνεύμονα…χωρίς περιστροφές…Θα τον αντιμετωπίσουμε.
Ο οικογενειακός μας γιατρός που είναι και πνευμονολόγος μας φέρνει σε επαφή με το συνεργάτη του ογκολόγο. Ο Ανδρέας τον εμπιστεύεται αμέσως. Θέλω εδώ που θα είναι και ο Στέλιος (ο γιατρός μας) που εμπιστεύομαι. Οτι και να συμβεί ο Στέλιος θα είναι εδώ. Δεύτερη γνώμη δεν ήθελε. Εμπιστοσύνη είναι η σχέση που έχουμε μεταξύ μας και με τους γιατρούς.
Μέχρι να βγουν οι μοριακές εξετάσεις υπεβλήθη σε δύο χημειοθεραπείες. Καμία παρενέργεια. Τα αποτελέσματα των μοριακών έδειξαν ‘θετικός στον υποδοχέα EGFR’. Τον πήρε ο Στέλιος τηλέφωνο ενθουσιασμένος…στοχευμένη θεραπεία με ένα χάπι την ημέρα. Το καλύτερο σενάριο…υπάρχει βέβαια πάντα η πιθανότητα 10% να μην ανταποκριθεί ο οργανισμός. Περνούν δύο μήνες και ο βήχας δεν μειώνεται. Οι εξετάσεις δείχνουν ότι ο οργανισμός δεν ανταποκρίνεται στη θεραπεία. Συνεχίζουμε με χημειοθεραπεία κάθε εβδομάδα μαζί με ανοσοθεραπεία. “Ανδρέα το 40% της θεραπείας είναι η καλή ψυχολογία” λένε οι γιατροί. Τα μαλλιά πέφτουν, το σώμα αδυνατίζει, οι δυνάμεις εγκαταλείπουν, η ψυχολογία στα τάρταρα. Έχει άλγος στις γάμπες, στις αρθρώσεις, τα δέκατα δεν τον αφήνουν, η πίεση πέφτει. Κάνει 2 παρακεντήσεις και τελικά πλευροδεσία. Ο οργανισμός από Τρίτη σε Τρίτη καταρρέει…
Οι θεραπείες γίνονται σε ιδιωτικό θεραπευτήριο (έχουμε προνοήσει να έχουμε ιδιωτική ασφάλεια από τα πολύ νεανικά μας χρόνια). Μας βοηθούν με τα φάρμακα, το προσωπικό είναι ευγενέστατο, πρόθυμο και πάντα δίπλα μας. Οι γιατροί μας είναι εκεί σε κάθε θεραπεία. Οι γραφειοκρατικές διαδικασίες διευκολύνονται αφάνταστα. Τους έχουμε εξουσιοδοτήσει και φέρνουν τα φάρμακα του ΕΟΠΠΥ στο νοσοκομείο. Οι θεραπείες γίνονται σε δωμάτιο με τον ασθενή ξαπλωμένο και με την παρουσία ενός συνοδού. Είμαι πάντα μαζί του. Η κάθε θεραπεία διαρκεί από 5 έως 8 ώρες. Πολύ σημαντικό να έχουμε αυτή την άνεση. Οι συνθήκες είναι ευνοϊκές.
Ο Ανδρέας είναι άνθρωπος “στέρεος”, μαθηματικός, τετράγωνος, που προγραμματίζει και έχει τον έλεγχο των καταστάσεων. Ο καρκίνος τον αποσυντονίζει γιατί δεν ξέρει ποια ακριβώς θα είναι η πορεία. Δεν μπορεί να προγραμματίσει κι αυτό τον τρελαίνει. Περιμένει να δει ένα φως στο τούνελ.
Τον παρακαλώ να πάρει βοήθεια. Να δει έναν ειδικό. Να μιλήσει. Ποτέ δεν το ήθελε. Δεν του ξαναλέω τίποτε. Είμαι δίπλα του. Τον ακούω. Αισθάνομαι την αγωνία του. Φοβάται. Δεν μπορεί να κοιμηθεί. Δεν τρώει σωστά (ποτέ δεν έτρωγε). Θυμώνει. Μιλάει απότομα. Τον κατανοώ! Είμαι μαζί του. Κάθε άνθρωπος επιλέγει πώς θα βιώσει την ασθένειά του όπως και κάθε τι στη ζωή του.
Έχω αφήσει ότι έκανα -μόνο στη δουλειά πηγαίνω και πολλές φορές μένω σπίτι και δουλεύω τηλεργασία. Με θέλει συνέχεια δίπλα του, να τον ακουμπάω, να του μιλάω 24/24. Είμαι λέει η καλύτερη ψυχοθεραπεία του.
Αρχίζω να χάνω ενέργεια και αναζητώ εγώ βοήθεια. Παραπονιέμαι στους γιατρούς “αφού το 40% της θεραπείας είναι η καλή ψυχολογία, γιατί δεν είναι απαιτούμενη προϋπόθεση για τη χημειοθεραπεια, την ανοσοθεραπεία και όποια άλλη θεραπεία?”
Ήμουν πάντα των εναλλακτικών και ολιστικών επιλογών….γιόγκα, γεωμετρία των χρωμάτων, ομοιοπαθητική, ρέϊκι, theta healing, ανθοϊάματα… Κρατιέμαι. Είμαι άνθρωπος θετικός και αισιόδοξος. Θα αντιμετωπίσουμε τον καρκίνο. Δεν τον θεωρώ εισβολέα. Πιστεύω ότι μεγάλη ευθύνη έχει η βιοψυχοκοινωνική κατάσταση κάθε ατόμου. ΝΑΙ πιστεύω ότι το μεγαλύτερο μέρος της θεραπείας ανήκει στον ίδιο τον ασθενή. Όπως επέτρεψε στον καρκίνο να εμφανισθεί έτσι μπορεί και να ανατρέψει την εξάπλωση…όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται. Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην επιστήμη μου λείπει μόνο εκείνη η ολιστική προσέγγιση. Κάποιες φορές θυμώνω με τον ασθενή, με τον εαυτό μου. Όμως δεν είπα ποτέ “γιατί σε μας”? Όπως σε πολύ κόσμο έτσι και σε εμάς.
Μετά από 2 μήνες οι εξετάσεις δείχνουν σταθερότητα της κατάστασης… οι θεραπείες συνεχίζονται με την ίδια ένταση. Το ίδιο και οι παρενέργειες. Οι γονιδιακές εξετάσεις βγαίνουν αρνητικές. Να κάτι καλό!
Οι εξετάσεις του Σεπτεμβρίου είναι ενθαρρυντικές…οι θεραπείες γίνονται πλέον κάθε 2 εβδομάδες. Δεύτερος μοριακός έλεγχος με νέο δείγμα δείχνει θετικό στον υποδοχέα ALK. Κι άλλο καλό νέο κι άλλο όπλο στη φαρέτρα. Οι εξετάσεις του Φεβρουαρίου 2024 ακόμη πιο ενθαρρυντικές… οι θεραπείες γίνονται κάθε 3 εβδομάδες. Το σώμα αρχίζει να ανακάμπτει. Πλέον αρχίζουμε και κυκλοφορούμε, δειλά δειλά. Ένα καφέ με φίλους, ένα φαγητό με την οικογένεια, λίγα βήματα στην παραλία. Το Πάσχα μας βρίσκει με την οικογένεια και φίλους να σουβλίζουμε και να περνάμε καλά. Αρχές Ιουλίου 2024 κι ενώ οι θεραπείες συνεχίζονται έχουμε ραντεβού για εξετάσεις…. Το φως στο τούνελ μεγαλώνει…
Εν τω μεταξύ ήρθε στη ζωή μου η Fair Life. Από τον Οκτώβριο του ’23 έως σήμερα έχω μπει σε 3 ομάδες ψυχοκοινωνικής υποστήριξης. Μου αρέσει πολύ. Συναντώ ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα, με τους ίδιους προβληματισμούς, τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες απορίες, το ίδιο άγχος, την ίδια κούραση, τον ίδιο θυμό, τις ίδιες ενοχές… μοιραζόμαστε, μαθαίνουμε.
Με βοηθάει η ομάδα να αντιμετωπίσω τις ενοχές μου, να διαχειριστώ το θυμό μου, να μειώσω τις τύψεις μου, να μιλήσω για τα συναισθήματά μου, για την τυχόν απώλεια, να πάρω δύναμη, να συνεχίσω, να νοιώθω ευγνωμοσύνη. Ακούω και μιλάω.
Μαθαίνεις από την ασθένεια. Ακούς τον εαυτό σου. Αναθεωρείς, δοκιμάζεις, επιλέγεις, αναιρείς και εξελίσσεσαι. Ότι έρχεται το προσκαλούμε για να μπούμε στη διαδικασία της αναζήτησης και της εξέλιξης…
Στην πορεία με τον καρκίνο έχουμε δίπλα μας τη FAIR LIFE και τους δικούς μας ανθρώπους. Πολύ σημαντική η συμβολή της οικογένειας, των φίλων και του εργασιακού χώρου. Όλοι μας στηρίζουν. Δεν έχουμε αισθανθεί μόνοι.
Το μόνο που έλειψε στην αρχή ήταν η ενημέρωση και η υποστήριξη όταν μένεις μόνος στο σπίτι εσύ και οι παρενέργειες… ψάχνοντας πηγαίναμε ενώ θα ήταν απλό μαζί με τη διάγνωση να ερχόταν και η ενημέρωση…
Είμαστε σε καλό δρόμο…συνεχίζουμε…
30.06.2024
