Από την Αντωνία Βαρουχάκη
Όλα ξεκίνησαν όταν επισκεφθήκαμε με τον σύζυγό μου τον γιατρό λόγω κάποιων ενοχλήσεων που είχε στη μέση. Μετά από εξετάσεις και κάποιες καθυστερήσεις από πλευράς του γιατρού, το 2019 ήρθε η διάγνωση που άλλαξε τη ζωή μας: καρκίνος. Από εκείνη τη στιγμή, ξεκινήσαμε έναν αγώνα να κάνουμε ό,τι χρειαζόταν για να λάβει την καλύτερη δυνατή ιατρική φροντίδα, παρότι είχε μεγάλο οικονομικό κόστος. Στην αρχή εφόσον κάναμε όλες τις θεραπείες μου μας προέτρεψε ο γιατρός, υπήρξε μια μικρή βελτίωση, αλλά καθώς ο χρόνος περνούσε, τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν ξανά. Οι θεραπείες και η ίδια η νόσος επιβάρυναν τον οργανισμό του.
Το πάλεψε πολύ, κατάφερε να ανατρέψει την αρχική πρόγνωση των έξι μηνών ζωής, και ο σύζυγός μου έζησε 3,5 χρόνια. Τα πρώτα δύο χρόνια τα πέρασε με κάποια ποιότητα ζωής, παλεύοντας με αξιοπρέπεια. Όμως, τον τελευταίο μισό χρόνο της ζωής του, η ασθένεια άρχισε να τον φθείρει αρκετά. Η επιστήμη έχει προχωρήσει αρκετά μάλλον, και ευτυχώς δεν υπέφερε μετά τη μετάσταση στα οστά, αν και ήταν ένας άνθρωπος που δεν παραπονιόταν γενικά.
Ένα μεγάλο πρόβλημα που βιώσαμε ήταν το στίγμα. Πολύ συχνά όταν οι άνθρωποι από τον κύκλο μας άκουγαν για τη διάγνωση, ρωτούσαν αν κάπνιζε, θεωρώντας το σχεδόν δεδομένο ότι ο καρκίνος του πνεύμονα οφείλεται αποκλειστικά σε αυτήν την αιτία. Αυτό ήταν δύσκολο. Επίσης, παρατήρησα πως ο κόσμος φοβάται πολύ τον καρκίνο. Όταν ακούνε αυτή τη λέξη, τρομάζουν και δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν…. Απομακρύνονται, ίσως γιατί δεν ξέρουν τι να πουν ή πώς να προσφέρουν παρηγοριά. Δεν το κάνουν από κακία, απλά δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν.
Υπήρχαν στιγμές που θα ήθελα να δω περισσότερη στήριξη από ορισμένους ανθρώπους, όχι για μένα, όσο για τον σύζυγό μου. Θα ήταν όμορφο να του σταθούν, να του κάνουν παρέα. Παρόλα αυτά, είδα στήριξη από άτομα που δεν το περίμενα και βέβαια από την οικογένειά μας, που ήταν πάντα δίπλα μας. Εγώ, από την πλευρά μου, προσπαθούσα συνεχώς να του προσφέρω ό,τι περισσότερο μπορούσα, χωρίς να σκέφτομαι τον εαυτό μου. Ήθελα να του δώσω τα πάντα όσο ήταν μαζί μας, γιατί ήξερα πως εκείνος μπορεί να έφευγε κι εγώ θα συνέχιζα να ζω μετά…
Κάποια στιγμή βέβαια άρχισα να πιέζομαι ψυχολογικά. Ρώτησα τον γιατρό αν υπήρχε κάποιος φορέας στον οποίο θα μπορούσα να απευθυνθώ για ψυχολογική στήριξη, αλλά τότε δεν υπήρχε κάτι διαθέσιμο. Ζούσαμε σε επαρχιακή πόλη, και δεν υπήρχαν επιλογές. Δεν γνώριζα για κάποιον φορέα όπως η FairLife, που δεν είχε ακόμα ιδρυθεί εκείνη την περίοδο. Πιστεύω πως θα είχε κάνει πολύ καλό στον σύζυγό μου να μιλήσει και εκείνος με κάποιον που βίωνε την ίδια κατάσταση, κάποιον που να καταλαβαίνει. Αυτό που του έλειψε στο τέλος, ήταν η δυνατότητα να συζητήσει με κάποιον που περνούσε τα ίδια. Είμαι σίγουρη ότι θα τον βοηθούσε πολύ ψυχολογικά όπως βοήθησε και εμένα.
Η επιστήμη έχει εξελιχθεί σημαντικά, αλλά πέρα από τις θεραπείες και τη φαρμακευτική αγωγή, οι άνθρωποι που νοσούν χρειάζονται επίσης ψυχολογική στήριξη. Μετά τον θάνατο του συζύγου μου, ανακάλυψα την FairLife, και είχα την τύχη να ενταχθώ σε μια ομάδα που με στήριξε πάρα πολύ. Γνώρισα ανθρώπους με τους οποίους μοιραστήκαμε κοινές εμπειρίες και ένιωσα πως με ακούν και με καταλαβαίνουν.… Μέσα από την ομάδα αυτή, βρήκα αληθινούς φίλους που συνεχίζουν να είναι δίπλα μου ακόμα και μετά το τέλος της θεραπευτικής διαδικασίας.
6/11/2024
