Απο την Φραντζέσκα Καρμίρη, Ασθενή 45 ετών
Χρόνια τώρα έχω μάθει πια να ζω με τον καρκίνο. Η αρχή έγινε στα 20 μου χρόνια, όταν διαγνώστηκε ο πατέρας μου σε εξετάσεις ρουτίνας με καρκίνο του πνεύμονα. Ήταν τότε 65 ετών. Ακόμα πιο δύσκολη ήταν η συνέχεια, καθώς η μικρή μου ανιψιά “έφυγε” από τη ζωή, έχοντας νοσήσει με οστεοσάρκωμα που οδήγησε σε μετάσταση στον πνεύμονα.
Σειρά είχε η μητέρα μου, η οποία διαγνώστηκε το 2018 με καρκίνο του πνεύμονα, σταδίου IV. Oι ελπίδες ήταν ελάχιστες. Οι γιατροί της έδιναν 10-15 μήνες ζωής. Έχουν περάσει 5 χρόνια, η μητέρα μου βρίσκεται ακόμη κοντά μας και αυτό είναι για μένα το πιο δυνατό μήνυμα ελπίδας.
Σχεδόν ταυτόχρονα με τη διάγνωση της μητέρας μου, άρχισα να έχω πρόβλημα με την αναπνοή μου, είχα φοβερή δύσπνοια και μετά από αξονική τομογραφία, διαπιστώθηκε πως είχα ηωσινοφιλία στον πνεύμονα. Άρχισα αμέσως ανοσοθεραπεία και τα συμπτώματα σταμάτησαν. Μπορούσα να αναπνέω καλύτερα. Βέβαια, όλη αυτή η κατάσταση είχε δημιουργήσει καρδιακές αρρυθμίες και κολπική μαρμαρυγή. Παίρνω όμως οξυγόνο, συνεχίζω την ανοσοθεραπεία καθώς και θεραπεία με κορτιζόνες, σύμφωνα με τις οδηγίες των γιατρών μου.
Προσπαθώ να το παλεύω. Όμως, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Κάποια χρόνια πριν, ένιωθα πως ήθελα να σταματήσω να ζω. Πώς να ζήσεις, όταν σου κόβεται η ανάσα; Πώς να χαρείς την οικογένεια σου, τους φίλους σου, όταν δεν μπορείς να πάρεις αναπνοή;
Ζω με την ασθένεια αρκετά χρόνια. Όπως και η μητέρα μου. Δεν το διαχειρίζομαι εύκολα, όμως θέλω να ελπίζω στα καλύτερα που έρχονται. Οι θεραπείες έχουν παρενέργειες, όμως νιώθω πως έχω περισσότερη δύναμη από τα προηγούμενα χρόνια. Και σωματική και ψυχική, αφού παίρνω ψυχολογική υποστήριξη, την οποία θεωρώ απαραίτητη για να βρεις το δρόμο σου μέσα από τον καρκίνο του πνεύμονα. Έχω γνωρίσει την FairLife L.C.C. και εκτιμώ πολύ το έργο της, δίπλα στους ασθενείς και φροντιστές που βιώνουν την ασθένεια.
Δεν λείπουν βέβαια οι στιγμές που νιώθω έναν τρόμο να με κυριεύει. Ειδικά, όταν έχω μπροστά μου τις επόμενες εξετάσεις. Φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι τόσο που νιώθω σαν να έχω χάσει χρόνια από τη ζωή μου. Είναι πολλά τα χρόνια που φοβάμαι.
Στη ζωή μου, κάπνιζα πολύ, το ίδιο και η μητέρα μου. Όμως, πάτησα πόδι στον εαυτό μου και έχω πλέον διακόψει. Άλλωστε, ήταν αδύνατον να συνεχίζω, αφού κάθε τσιγάρο μου έκοβε κυριολεκτικά την ανάσα. Το επέβαλλα και στη μητέρα μου και αισθάνεται την αναπνοή της πολύ καλύτερα από τότε.
Όσο για το στίγμα γύρω από τον καρκίνο του πνεύμονα που σχετίζεται με το κάπνισμα, ναι, το έχω βιώσει έντονα. Θυμάμαι κάθε επικριτική ματιά, κάθε κουβέντα που έκρυβε μέσα της το κλασικό “Πήγαινες γυρεύοντας!”. Όλα τα θυμάμαι.
Και ξέρω, καλύτερα από τον καθένα, το μερίδιο ευθύνης που έχω.
Αλλά δεν θέλω να το ακούσω άλλο.Δεν θέλω να δίνω συνέχεια λόγο για κάτι που έκανα.
Έχω πάρει το μάθημα μου και θέλω να προχωρήσω μπροστά. Φτάνει με το στίγμα!
14 Μαρτίου 2023
