Από τον Απόστολο Κυριάκη, Φροντιστή
Η ιστορία μας πηγαίνει 16 χρόνια πίσω, όταν η σύζυγος μου άρχισε να ταλαιπωρείται από τον καρκίνο. Όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε βιώσει πολλές διακυμάνσεις, ύφεση, υποτροπές και μεταστάσεις. Το τελευταίο διάστημα, η ασθένεια έχει περάσει στον πνεύμονα και η αλήθεια είναι πως έχουμε φτάσει πλέον σε οριακά σημεία, καθώς βρίσκεται σχεδόν συνέχεια κλινήρης, είτε στο νοσοκομείο είτε στο σπίτι μας.
Η σύζυγος μου είναι πολύ σημαντική για μένα, η σχέση μας είναι όμορφη και πολύτιμη και όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώ να σταθώ στο πλάι της, να την βοηθώ και να την ανακουφίζω.
Αυτό βέβαια φέρνει μια συναισθηματική φόρτιση, μια κακή ποιότητα ζωής και έχει σαν αποτέλεσμα να αισθάνομαι συχνά ανήμπορος να συνεχίσω. Σκέφτομαι το “μετά”. Σκέφτομαι αν είναι καλύτερο ένα ακαριαίο τέλος ή μια μακροχρόνια ταλαιπωρία. Όταν φροντίζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα με απόλυτη αφοσίωση, χάνουμε την ισορροπία και τη δική μας ζωή, ερχόμαστε σε σύγκρουση με τις ανάγκες μας. Είναι εξουθενωτικό και μπορεί να επηρεάσει και την ίδια τη φροντίδα.
Η αλήθεια είναι ότι οι φίλοι δεν μπορούν να με βοηθήσουν με τον τρόπο που το χρειάζομαι, γιατί δεν γνωρίζουν τι να μου πουν. Με αγαπούν, αλλά πολλές φορές στέκονται αμήχανα απέναντι μου. Οι λέξεις “Κουράγιο”, “Δύναμη” δεν με ανακουφίζουν πια. Εγώ θέλω να βγαίνουμε και να τα λέμε όπως πριν. Χρειάζομαι άλλα πράγματα.
Έπρεπε λοιπόν να πάρω κάποιες δυνάμεις, να καταλάβω τα όρια μου. Απευθύνθηκα στο Πρόγραμμα Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης BREATH της FairLife L.C.C. και μέσα από τις συνεδρίες πήρα συμβουλές, απαντήσεις, ξεδιάλυνα σκέψεις και προβληματισμούς. Με δυο λόγια, πήρα δύναμη.
Θυμάμαι να κρατάω το χέρι της συζύγου μου, όταν πονούσε. Ένιωθα αδύναμος να της προσφέρω κάτι παραπάνω. Ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω, να πάρω τον πόνο μακριά της, αλλά φυσικά αυτό ήταν αδύνατο.
Δεν έχουμε μαγικό ραβδάκι.
Η ψυχολογική υποστήριξη και οι συνεδρίες με βοήθησαν να καταλάβω πως “μέχρι εκεί μπορούσα” και ότι αυτό ήταν αρκετό. Μου πήραν κατά έναν τρόπο τις τύψεις και το βάρος που ένιωθα. Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας ξέρουν σχεδόν πάντα τι να πουν και είναι μια βοήθεια που θα σύστηνα και σε ασθενείς και σε φροντιστές που βιώνουν τον καρκίνο του πνεύμονα.
Γύρω μας, υπάρχουν δικοί μας άνθρωποι που αντιμετωπίζουν νόσο, δυνητικά απειλητικά για τη ζωή τους. Απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, οφείλουμε σεβασμό. Πρόσφατα, βίωσα την απώλεια ενός στενού μου φίλου από καρκίνο του πνεύμονα. Κάπνιζε αρκετά και γνωρίζω ότι είχε ένα φορτίο ενοχών που τον βάραινε πέρα από τον καρκίνο. Τις γνωστές ενοχές για το κάπνισμα, που τροφοδοτούν τόσα χρόνια το στίγμα γύρω από τη νόσο. Έχω ακούσει πολύ σκληρές κουβέντες από τρίτους για όλους τους καπνιστές που έχουν νοσήσει. Απαράδεκτες για μια σύγχρονη, πολιτισμένη κοινωνία.
Εγώ πάλι λέω:
“Και να έφταιγα, δεν παίζει τώρα ρόλο. Δεν στενοχωριέμαι για πράγματα που δεν μπορώ να λύσω.
Μπορώ όμως, μέσα από την εμπειρία μου, να βοηθήσω ανθρώπους να το διακόψουν.”
Προσωπικά, το κάνω ήδη και θα το κάνω και στο μέλλον.
Θα ήθελα η σύζυγος μου να έχει ένα ήσυχο τέλος. Να μην πονάει.
Είμαι ευγνώμων για τις στιγμές μας, όσο ήταν καλά.
Πριν μερικούς μήνες, που ήταν καλύτερα, χαρήκαμε τον χρόνο που μας δόθηκε. Πήγαμε ένα ταξίδι και εύχομαι να μπορέσουμε να ξαναπάμε.
Νομίζουμε πως έχουμε άπειρο χρόνο.
Επειδή δεν είναι έτσι, ας χαρούμε τον χρόνο με τους αγαπημένους μας κι ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο για τον καρκίνο του πνεύμονα. Χωρίς στιγματισμούς.
3 Μαρτίου 2023
