Από την Αφροδίτη Πουρνάρη.
Η ιστορία μου ξεκινάει ως εξής:
Στις αρχές του 2000, οι κοντινοί μου άνθρωποι με παρότρυναν να κάνω ιδιωτική ασφάλιση, καθώς ως μέλος του εικαστικού επιμελητηρίου ήμουν ανασφάλιστη. Για να προχωρήσω, έπρεπε να υποβληθώ σε εξετάσεις. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, για πρώτη φορά στη ζωή μου, επισκέφθηκα πνευμονολόγο και έκανα σπιρομέτρηση. Παρόλο που ήμουν χρόνια καπνίστρια και ήδη δυσκολευόμουν σε καθημερινές δραστηριότητες, όπως να ανεβαίνω σκάλες ή να τρέχω, δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ζητήσω τη γνώμη ενός ειδικού. Τότε έλαβα τη διάγνωση: Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ), και μάλιστα σοβαρού βαθμού. Δυστυχώς, δεν έδωσα την απαιτούμενη σημασία. Τρόμαξα μόνο όταν ένα απλό κρυολόγημα επιδείνωσε τα συμπτώματά μου.
Ήταν τότε που αποφάσισα να απευθυνθώ στο νοσοκομείο “Σωτηρία” – μια απόφαση που, όπως αποδείχθηκε, μου έσωσε τη ζωή. Εκεί γνώρισα μια εξαιρετική γιατρό που με παρακολουθούσε συστηματικά, αλλά η κατάστασή μου με τα χρόνια χειροτέρευε. Ένιωθα να χάνω την ικανότητα να κάνω ακόμη και απλά πράγματα, όπως να περπατήσω χωρίς δυσκολία. Σταδιακά έχανα την ικανότητα να ζω τη ζωή που ήθελα. Δεν μπορούσα πλέον να εργάζομαι ως ζωγράφος σκηνικών, μια δουλειά που απαιτούσε έντονη σωματική προσπάθεια.
Τον Αύγουστο του 2020, μια αξονική τομογραφία ρουτίνας εντόπισε έναν όγκο στον αριστερό λοβό του πνεύμονα. Από εκεί ξεκίνησε ένας γολγοθάς. Ο θωρακοχειρουργός που επισκέφθηκα τότε, αντί να με στηρίξει, με κατέκρινε για τη μακροχρόνια καπνιστική μου συνήθεια. Με έκανε να νιώσω ενοχές, σαν να ευθυνόμουν απόλυτα για την κατάστασή μου. Αυτή η εμπειρία με θορύβησε βαθιά, αλλά και επηρέασε συναισθηματικά την κόρη μου. Οι πρώτες δύο βιοψίες δεν έδειξαν κακοήθεια, αλλά οι γιατροί ήταν πεπεισμένοι ότι πρόκειται για καρκίνο. Μετά από πολλαπλές εξετάσεις και μια επίπονη αναμονή, τον Μάρτιο του 2021 ήρθε η επιβεβαίωση: πλακώδες καρκίνωμα. Ο όγκος είχε διαστάσεις 6,5×4,5 εκ. Ξεκίνησα ακτινοθεραπεία πριν το Πάσχα, σε μια περίοδο όπου η πανδημία του COVID-19 έκανε τα πάντα πιο δύσκολα. Η θεραπεία πέτυχε εν μέρει, μειώνοντας το μέγεθος του όγκου. Ακολούθησε χημειοθεραπεία, ενώ η ΧΑΠ συνέχιζε να επιδεινώνεται.
Η ασθένεια δεν επηρεάζει μόνο το σώμα αλλά και τις σχέσεις. Ένιωσα την απομάκρυνση των ανθρώπων γύρω μου. Οι σοβαρές διαγνώσεις, όπως ο καρκίνος, προκαλούν αμηχανία και φόβο, με αποτέλεσμα να έμειναν μετρημένοι φίλοι δίπλα μου. Όταν γνώρισα τη FairLife και έγινα μέλος μιας ομάδας ασθενών, ένιωσα ότι ξαναβρίσκω την ανθρώπινη επαφή που τόσο μου είχε λείψει. Η επαφή με ανθρώπους που περνούν παρόμοιες καταστάσεις ήταν για μένα πηγή δύναμης και ελπίδας. Είμαι ευγνώμων.
Η ιστορία μου είναι μια υπενθύμιση της σημασίας της έγκαιρης διάγνωσης και της πρόληψης. Σήμερα, θέλω να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο να μην αγνοεί τα σημάδια, να ζητά βοήθεια, και να στηρίζεται στους σωστούς ανθρώπους. Μαζί μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ακόμη και τις πιο δύσκολες διαγνώσεις.
9/12/2024
