Ο καρκίνος του πνεύμονα προσβάλει και νέους ανθρώπους
Από την Τ.Κ., φροντιστής
Κάποια στιγμή, μέσα στο καλοκαίρι του 2023, ο γιος μου, 31 ετών, ο οποίος μένει πλέον μόνος του, χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε θεραπευτήριο της Αθήνας. Καθώς έλειψα σε ταξίδι στο εξωτερικό, δεν γνώριζα ακριβώς τι του είχε συμβεί. Ο ίδιος μου έλεγε αρχικά πως είχε πνευμονία. Με την επιστροφή μου, δέχτηκα τηλεφώνημα από το νοσοκομείο, απ’ όπου με ενημέρωσαν πως ο γιος μου διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα και συγκεκριμένα, αδενοκαρκίνωμα σταδίου ΙV. Ήταν, θυμάμαι, η στιγμή που τα άλλαξε όλα.
Από τότε, η καθημερινότητα μου έγινε μια ατελείωτη ενασχόληση με τον καρκίνο. Διάβασα και διαβάζω τα πάντα στο διαδίκτυο, ώρες ατελείωτες, για τις νέες εξελίξεις, την πορεία της νόσου, την πρόγνωση, τα στατιστικά, τις πιθανότητες να ξεπεράσεις την ασθένεια.
Προσπάθησα να προσεγγίσω τον γιο μου, όμως έχει επιλέξει να με κρατά μακριά. Αρχικά, ξεκίνησε κύκλο χημειοθεραπείας μαζί με ανοσοθεραπεία, η οποία φαίνεται να έχει πολύ καλά αποτελέσματα. Επικοινωνώ με τον γιατρό που τον παρακολουθεί και μαθαίνω πως οι όγκοι μειώθηκαν κατά 80%. Αυτό μου δίνει ελπίδα, όμως ξέρω πως στην περίπτωση του δεν υπάρχει ίαση. Και δεν θέλω να ρωτάω περισσότερα, γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλω να ακούσω.
Η χημειοθεραπεία έχει τώρα ολοκληρώσει τον κύκλο της και συνεχίζει μόνο η ανοσοθεραπεία. Εκείνος με κρατάει εκτός και εγώ μένω να μετράω μέρες και ώρες και να υπολογίζω πότε θα κάνει την επόμενη θεραπεία. Τον φαντάζομαι μόνο του να περνάει όλες τις δύσκολες στιγμές και νιώθω εφιαλτικά. Που δεν με αφήνει να είμαι εκεί, στο πλάι του, να τον φροντίσω, να του μιλήσω, να βοηθήσω, όπως μπορεί μια μητέρα. Σκέφτομαι τις σπουδές του, την επαγγελματική του αναγνώριση, πώς γύρισαν ξαφνικά όλα στη ζωή του, στη ζωή μας.
Ο γιος μου είναι καπνιστής, πολλά χρόνια, από νέο παιδί, και ακόμη δεν έχει διακόψει. “Μόνο ο θάνατος θα μας χωρίσει από το τσιγάρο!” συνηθίζει να λέει. Κι ενώ καταλαβαίνω ότι είναι η μόνη του διέξοδος, σκέφτομαι πόσο σπουδαίο θα ήταν να υπήρχε καθοδήγηση για τη διακοπή καπνίσματος ταυτόχρονα με τη διάγνωση. Να υπήρχε συνεπής ενημέρωση για τις βλάβες του τσιγάρου από τη σχολική ηλικία. Πόσο σπουδαίο να ήξερε όλος ο κόσμος πως ο καρκίνος του πνεύμονα εμφανίζεται και σε νέα παιδιά!
Μου μιλάει για το τι θα αφήσει πίσω και νιώθω να τρελαίνομαι. Με τσακίζει η αβεβαιότητα. Η συμπεριφορά μου είναι σαν να πενθώ ήδη. Η όψη μου δεν κρύβεται, ίσως αυτός είναι ο λόγος που δεν με αφήνει να τον πλησιάσω. Καθώς πριν κάποια χρόνια, έχασα τον σύζυγό μου, νιώθω πως χρειάζομαι βοήθεια να κάνω τα καθημερινά μου βήματα.
Τελευταία, έχω γνωρίσει την FairLife L.C.C. και την προσπάθεια που κάνουν να στηρίξουν ψυχολογικά ασθενείς και φροντιστές. Ξεκίνησα τις ομαδικές συνεδρίες και εύχομαι να μπορέσω να πάρω όλα αυτά τα θετικά από το μοίρασμα το προσωπικό, που θα καταθέσει κάθε μέλος της ομάδας. Θα προσπαθήσω πολύ να τα καταφέρω. Προσπάθησα να προτείνω ψυχοθεραπεία στο παιδί μου, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Είμαι σίγουρη ότι θα τον βοηθούσε.
Γνωρίζω πως ο γιος μου έχει ελάχιστες πιθανότητες να ζήσει. Ο γιατρός δεν λέει κάτι συγκεκριμένο, δεν δίνει όμως και κάποια ελπίδα. Κάθε μέρα διαβάζω για την καινοτομία στην έρευνα και ελπίζω να βρεθεί κάτι. Να προλάβουμε.
Ψάχνω και σκέφτομαι μικρά πράγματα που θα μου δώσουν χαρά.
Να γινόταν καλά το παιδί μου!! Μόνο αυτό μπορεί να μου δώσει ζωή.
Δεν διαπραγματεύομαι τίποτε άλλο…
26/07/2024
