“Να ταξιδεύεις πάντα…μέχρι να ξανά βρεθούμε! Σε αγαπώ παιδί!”
Από την Πέννυ Τριπολιτσιώτη, Μέλος Οικογένειας
Είμαι η Πέννυ, αδελφή της 33χρονης Γεωργίας που έφυγε το Σεπτέμβριο του 2021 από καρκίνο του πνεύμονα. Η αδελφή μου ήταν σπάνιος άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης. Αισιόδοξη, πάντα χαμογελαστή, δοτική, δυνατή και τόσα άλλα… Σπάνιος ήταν κι ο καρκίνος της. Ανήκε στο 15% των διαγνώσεων, αφού δεν ήταν καπνίστρια και πάντα γυμναζόταν και τρεφόταν σωστά. Ξαφνικά, το Δεκέμβριο του 2019 αρρώστησε με πυρετό και έναν βήχα που κράτησε σχεδόν 7 μήνες. Στο νησί όπου ζούμε, υπήρχε εκείνη την περίοδο ένας πνευμονολόγος (πρώην διευθυντής πνευμονολόγος σε δημόσιο νοσοκομείο), ο οποίος ποτέ δεν την συμβούλεψε να κάνει περαιτέρω εξετάσεις. Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει στο νησί ούτε πνευμονολόγος. Σκεφτήκαμε από μόνοι μας την εξέταση της αξονικής τομογραφίας και έτσι ξεκίνησαν όλα…
Ήταν Μ. Πέμπτη, θυμάμαι, Απρίλιος του 2020, στην αρχή της πανδημίας και το περιορισμό των μετακινήσεων.
“Φεύγεις αμέσως για νοσοκομείο της Αθήνας!” ήταν τα λόγια του παθολόγου στο κέντρο υγείας του νησιού μας.
Χωρίς να γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει, η αδελφή μου έφυγε με την μητέρα μου και την επόμενη μέρα, οι εξετάσεις που έγιναν σ’ένα κοντινό από το σπίτι μας ιδιωτικό νοσοκομείο έδειξαν τα πάντα.
Μη μικροκυτταρικός καρκίνος του πνεύμονα με εστίες στο κεφάλι,μας διάβαζε η μαμά μου από το τηλέφωνο. Ο πατέρας μου και ο σύζυγος μου έλεγαν μάλλον λάθος κάνουν δεν γίνεται…
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου…κρατούσα αγκαλιά τον 8 μηνών γιο μου και νόμιζα ότι πέφτω μαζί του στο κενό.
Ξεκίνησε μια σειρά θεραπειών – ανοσοθεραπεία, ακτινοβολίες στο κεφάλι, χημειοθεραπείες. Όμως, η πορεία δεν ήταν καθόλου καλή.
Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, 6 μήνες μετά τη διάγνωση, η τότε ογκολόγος μου ανακοίνωσε τηλεφωνικά πως η αγαπημένη μου αδελφή έχει μόνο 6 μήνες ζωής (σύμφωνα με τη βιβλιογραφία και τις εξειδικευμένες γονιδιακές εξετάσεις για να βρεθεί το κατάλληλοτερο σχήμα ανοσοθεραπείας).
Πώς μπορεί να χωρέσουν αυτά τα λόγια στο μυαλό; Τι να σκεφτείς; Τι να νιώσεις;
Έπαθα κρίση πανικού, προσπάθησα να βρω τη δύναμη να στηρίξω τους γονείς μου, πήρα ψυχολογική βοήθεια για να σταθώ όρθια για το μωρό μου. Η οικογένεια μοιρασμένη μεταξύ Αθήνας, νησιού και νοσοκομείων.
Πήραμε τρεις διαφορετικές γνώμες, ψάχναμε απεγνωσμένα την ελπίδα, ξέραμε όμως πλέον πως η αδελφή μου θα έφευγε αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Kι ας αλλάξαμε νοσοκομείο ,ογκολογο, θεραπειες .Ήθελα τόσο πολύ να μην ήταν τίποτα αλήθεια, να προλάβαινε να ζήσει τα όνειρα της, να μην έσβηνε αυτό το λαμπερό, γεμάτο καλοσύνη, χαμόγελο.
Οι μέρες προχωρούσαν,με τη σύμφωνη γνώμη της ίδιας έγινε μια επιτυχημένη δύσκολη ακτινοχειρουργική στο κεφάλι που έως τότε μας την είχαν αποκλείσει για την Ελλάδα.
Όμως ο όγκος στον πνεύμονα δεν ήταν χειρουργήσιμος.
Δεν σταμάτησα στιγμή να ψάχνω, να κερδίσω λίγο χρόνο ακόμη για εκείνη. Δεν ήθελα να τη χάσω, δεν ήθελα να φύγει. Ήταν μόνο 33. Ήμουν μόνο 37.Είχε δύναμη, όρεξη και αισιοδοξία για τη ζωή. Πρότυπο ασθενούς με καρκίνο έλεγαν στο νοσοκομείο με τη μαμά μας πάντα δίπλα της, δεν κούρασε κανέναν .
Οι έξι μήνες έγιναν σχεδόν εννέα με την νέα πιο εξειδικευμένη ανοσοθεραπεία ,με φάρμακα απο το εξωτερικό. Αλλα δεν μας έφταναν…Έγινε νονά, βάφτισε 1 Αυγούστου 2021 το γιο μου και 30 Αυγούστου μπήκε πάλι στο νοσοκομείο δεν μπορούσε να αναπνεύσει.
Όταν ήρθε εκείνη η ώρα, δεν την χαιρέτησα. Ήταν σε καταστολή, στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, μετά από την τελευταία απόπειρα του θωρακοχειρουργού να ανοίξει τους βρόγχους για να της δώσει αναπνοή.
Η Γεωργία γεννήθηκε στις 18/4/87 στον 7ο όροφο του ίδιου νοσοκομείου, όπου και έφυγε στις 17/9/21.
Ήταν ένας δυνατός άνθρωπος, αληθινή μαχήτρια της ζωής, δεν έκρυψε ποτέ το πρόβλημα υγείας της, δεν ήθελε να την λυπούνται (ενα καρκινάκι έλεγε εχω,σιγα!) και έφυγε με αξιοπρέπεια και ηρεμία.
Η απώλεια της αδελφής μου είναι το μεγαλύτερο μάθημα μάχης για τη ζωή. Θέλω να στείλω το μήνυμα πως ο καρκίνος είναι μια ασθένεια σαν όλες τις άλλες. Δεν είναι στίγμα. Κανείς δεν πρέπει να ντρέπεται για οποιονδήποτε καρκίνο.
Μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προσπαθώ να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο. Τα νέα παιδιά να μην καπνίζουν. Να προλαβαίνουμε τις ασθένειες .Κι όταν αυτές μας χτυπούν την πόρτα, να μην κλεινόμαστε μέσα στο σπίτι. Να βγαίνουμε και να τις αντιμετωπίζουμε κατά πρόσωπο. Και να είμαστε αισιόδοξοι και χαμογελαστοί όπως εκείνη.
“Όλα θα πάνε καλά!” μου έλεγε η Γεωργία. “Κι αν δεν πάνε, να θυμάσαι, δεν είναι το τέλος….”
15/9/2023
